De
enige plekl
 |
 |
 |
 |
 |
 |
||||
 |
 |
De
enige plek Nat als de vrouw die ze uit het water kent. Zo, gesloten met de ogen ligt zij zon te absorberen. Nog minieme druppels op plekken waar alleen een blik blijft rusten. Afgeschermd door laagjes stof zoals die spannen om het bovenbeen en op of om de tepels. Een plastic voelen, zoals zonder coördinaten lopen op een bol in de ruimte, onmeetbaar zwaar. Tot in details heeft het dat moeizame: onlogisch als het ademhalen in een duikbril onder water en evenzo dat ruisende in de oren. Als gas dat in de aderen besluit te circuleren tot het vrouwelijk zijn in vloeistof oplost: zanderig bezinksel vormt in dit magnetisch veld dat zee heet. Geen ijzervijlsel deze keer: geen aantrekkend stoten of ander ongepast gedrag. Het water zoekt haar plaats, creëert een plek. |
|
