dat het oneindige soms
opeens met open ogen voor je staat
en je niet meer weet wat je wil vragen

dat het dan nog even duurt
voordat je weer terug bent
en de wereld ziet in ander perspectief

                                     heel relatief

terwijl wij, weeffout, toch ook nodig
in het leeftapijt en zo

dat maakt het zo onwerkelijke
ineens meer alledaags

omdat de abt van Mariawald
dat zei destijds, over die begraafplaats
waar men samen ligt, al van de oorlog,
                    tegenstanders naast elkaar,

wij luisteren naar de ruimte
                                die dat schept

         om ons

zo veel stilte zijn we niet gewend