het daalde en daalde en belandde bijna
op de grond, tot op 10 centimeter

daar bevond zich een rustpunt
op een rode lijn
scheef getrokken langs de muur

‘drup’, dacht ik, ‘drup’, maar
het drupte niet
het huppelde lamsgewijs

met sprongetjes die vanzelf kwamen
of er veel wind in het spel was
en zonlicht en bomen

met verstopte graagte in de kruin
van ruisen en ritselen
zonder voor die rol ervan
te kiezen of vergeten dromen
in te willen halen

het ontspon zich, dit alles
door het dalen
en alom plotseling huppelen

‘onbevangen’ is het woord
dat op het puntje lag