 |
 |
 |
 |
 |
 |
||||
 |
 |
| De
droom betrapt
Een
recensie over de bundel ‘Tafel’ van Erik Lindner. In Tafel toont Lindner zich wederom een beschrijvend dichter. Het titelloze eerste gedicht van de bundel begint zo: Het
raam maakt een kier en
de tafel is niet bij het raam […]
De
tuin ligt tussen de weg en het raam en
nog haal je je schouders op De
dichter doet een constatering, hij lokaliseert de tuin. Hij legt
de plek waar de tuin moet zijn vast en dan opeens zegt hij dat hij
zijn droom betrapt. Betrappen suggereert iets onplezierigs, iets
wat niet ontdekt mocht worden. Waarop betrapt hij zijn droom? Op
illusies? En waarin staat de dichter dan op? In de droom of staat
hij op in de tuin? Het is niet meteen duidelijk. Zelfs nadat hij
dat gedaan heeft, haalt de ander de schouders op midden in een omhelzing.
Het ophalen van de schouders duidt meestal op onverschilligheid.
Maakt dromen of waken niet uit? Is de omhelzing, het omarmen van
het kussen in bed, het omarmen van de fantasie? Of een omhelzing
binnen de ‘betrapte’ droom? Is de ‘je’ eigenlijk
de ‘ik’ maar neemt de dichter afstand? Wil de dichter
de droom niet verlaten? het
wagenwiel en die gekante bakstenen hoe
zacht lijn zeven naar hoboken een
boom is lichter dan de andere Hier staan registraties gekoppeld aan zintuiglijke waarnemingen. De tram die ‘zacht draait’, de boom die lichter is dan een andere. Die interpretaties vallen samen met de beleving van de ander met die van de ‘je’ in het gedicht. Degene die de schouders ophaalde in het midden de omhelzing, krijgt het zonlicht zomaar voor de voeten geworpen. Het is inmiddels dag, een dag die begint met zonlicht. Of de ‘ik’ dat een prettig begin vindt is onduidelijk. En juist daar zit voor mij de spanning in dit gedicht. Af en toe staan er ook personificaties in de bundel zoals in de serie ‘De sleutel’, waar in het tweede gedicht lichtvlekken opeens iets kunnen beramen. Het taalspel tussen matglas en ramen, het klinkerrijm van ‘a’ en ‘i’ is bijzonder aardig: Lichtvlekken
in het matglas beramen Het gedicht ‘De vergissing hier te zijn / in een kelder in Turijn!’ (een titel over twee versregels!) vangt prachtig aan: Ze
ligt op de bal van haar lippen en ook 'Terug uit Acedia' heeft een mooi begin: Ze
weet een jas als jurk te dragen Dit
is heel beeldend en poëtisch geschreven. Helaas zijn lang niet
alle gedichten in de bundel zo interessant. Af en toe zijn de beschrijvingen
ronduit saai en vraag ik mij af wat ik als lezer aan moet met die
gedetailleerde particuliere observaties. Er mag meer prikkeling
in de zinnen, meer uitnodiging aan de lezer tot samen uitstijgen
boven het registrerende. Als datgene ‘wat er is’ het
enige uitgangspunt is, dan is dat voor mij iets te mager om mee
te gaan in het taalspel dat Lindner speelt. Tafel
was voor Annette van den Bosch aanleiding Erik Lindner te vragen
wat hem als dichter drijft en hoe hij zelf zijn dichterschap ziet.
Het werd een helder en vooral verhelderend gesprek. Lees het HIER. |